Blog 15: June 1st

Ha mensen😊 Weer een nieuwe blog van de afgelopen week.

Donderdag wilden we naar school gaan, maar Jemima belde dat ze naar een voetbaltoernooi gingen, dus dat deze dag niet erg nuttig voor ons was om te komen. We waren toch al vroeg wakker, dus hebben we er een thuiswerkdagje van gemaakt. We hebben weer mooie nieuwe materialen gemaakt, zoals een getallenlijn: nu heeft elke klas er eentje!

Vrijdag gingen we wel naar school, omdat we naar het ziekenhuis moesten met een jongen uit grade 1. Athmani heeft al zeker een maand 2 flinke wonden op zijn benen zitten, en nadat de twee Nederlandse vrijwilligers er naar hadden gekeken, besloten we naar het ziekenhuis te gaan. Om 9 uur waren we in het ziekenhuis en om 13 uur gingen we weer naar huis. We hebben onze ogen uitgekeken, deze keer was het echt zo bizar wat er allemaal te zien was. We stonden te wachten om te kunnen betalen, via iemand anders omdat we niet meer cash maar alleen via een bepaald systeem (Mpesa) konden betalen, maar dat hebben wij niet. Terwijl we stonden te wachten, rent er een jongen heel hard weg, kennelijk omdat hij bang was. De guard deed gelukkig snel het hek dicht, maar hij klom er gewoon bijna overheen! Gelukkig kon zijn vader hem snel terugtrekken. Ze zetten hem neer en bonden zijn benen vast met een riem, zodat hij niet zo snel kan rennen. Toch lukte het hem om nog een keer weg te rennen met riem om zijn benen! Hij werd op de grond gewerkt door de guard en er werd nog een riem om z’n benen gedaan. En dit terwijl ze aan het wachten waren om te betalen… Dit kan toch niet? Uiteindelijk kwamen wij bij het lab en daar zat hij, 2 uur later, nog steeds te wachten tot ze aan de beurt waren… Echt zo bizar. We hadden bijna de neiging om met ons blanke hoofd even voor hen voor te dringen zodat die jongen niet meer met 2 riemen om zijn benen hoefde te wachten. (Al je blank bent, rennen en vliegen ze namelijk voor je…) Later was er ook nog een vrouw die helemaal lag te vergaan van de pijn en moest wachten op haar beurt. We keken ons ogen uit…
Toen we eindelijk klaar waren in het ziekenhuis en wegliepen, Athmani met medicijnen, bloedtest en mooie verbandjes, kwam er een vrouw binnenlopen, ondersteund, met haar hele hoofd in het verband en enorme bloedvlekken op haar shirt. Ze werd niet in een rolstoel gezet ofzo, maar ze moest binnenlopen. Wat voel je je na zo’n dag gezegend dat je bent opgegroeid in Nederland met het zorgsysteem! Maar goed… we hebben weer wat beleefd 😉

Zaterdag hadden we een vrije dag en hebben we uitgerust, lekker naar het strand en ook gewinkeld😊 Er is een nieuwe kledingwinkel geopend, hier vlakbij. Onze kleding slijt zo hard hier: ze wassen met de hand en de zon laat alles natuurlijk ook verkleuren. Dus dat was wel even leuk!

Zondag gingen we naar twee kerken. We hadden een goede vriend van het strand beloofd naar zijn kerk te komen. Die kerk, Nyali Baptist Church, is praktisch onze buur dus om 7.15 liepen we naar de kerk, want de dienst begon om 7.30! Het ging over dat je je opdracht moet vervullen en als je van God een opdracht krijgt, zoals de discipelen, Hij ervoor zal zorgen dat je het uit kunt voeren, Hij zal je toerusten!
Om 10.30 hadden we de tweede dienst, in onze vaste kerk: Crossroads. Het ging over een goed huwelijk en dat je niet zomaar op moet geven en hoe je je huwelijk nieuw leven in kunt blazen. Niet persé erg interessant voor ons, maar wie weet denken we er ooit nog aan terug 😉. De rest van de dag hebben we genoten van het lekkere weer…

Maandag gingen we weer naar school. Vandaag vroeg Jemima of we met een jongetje uit PP1 naar het ziekenhuis wilde gaan want hij had echt een soort enorme blaar op zijn hand. Wij naar het ziekenhuis, gelijk Athmani ook maar meegenomen, voor een check-up. Shaban (het jongetje uit PP1) was echt helemaal niet bang en we hebben alles vrij snel kunnen regelen, inmiddels weten we wel hoe het allemaal werkt in het ziekenhuis😊 Om 1 uur waren we weer terug en konden we naar huis. Ook nu was het in het ziekenhuis soms weer dat we onze ogen uitkeken: als een verpleegkundige iets nodig heeft van boven een patiënts hoofd, dan pak je dat gewoon. Als de helft over het hoofd van die patiënt valt, ach nou ja. Jammer dan 😉

Dinsdag gingen we naar Stepping Stones. Dit is het centrum waar de jongen waarmee we op straat hebben gepraat, Salim heet hij, werkt. Het is een drop-in centrum waar straatjongens van 10-14 jaar 2 keer in de week komen om te eten, douchen, kleding wassen, voetballen en ze krijgen er ook enige vorm van onderwijs. Het is opgezet door een leuk Engels stel die zoveel liefde van God krijgt om dit werk te mogen doen. Heel gaaf om te zien hoe dit centrum werkt, en ook al gaan de kids aan het eind van de dag weer terug naar de straat, toch hebben ze schone kleding, zijn gewassen en hebben ze 2 fijne dagen in de week. Door deze dagen en het onderwijs spreken ze ook een beetje Engels, waardoor er toch al meer deuren openstaan naar een betere toekomst.

Woensdag bleven we thuis voor een thuiswerkdagje omdat Jeanine haar voet opgezwollen was. Even een dagje rustig aan om daarna weer lekker te kunnen werken. We hebben alle spullen geordend en hebben nog meer geknutseld. ’s Avonds hadden we een meeting met Rianne en Matheka.

Donderdag gingen we naar school, we zijn nog langs de twee Nederlandse verpleegkundigen geweest om te vragen of Athmani’s wonden er goed uit zien, maar zij vonden ze al een stuk beter eruit zien, dus dat is ontzettend fijn! Ook hebben we wat administratieve klusjes voor Jemima gedaan.

Nou, weer veel indrukken de afgelopen week! Matheka vroeg tijdens de meeting of er dingen zijn waar we geschokt van waren, maar het was zo lastig om dit te bedenken omdat we al zo lang hier zitten en zo gewend zijn aan hoe het hier werkt en gaat. Je kijkt niet meer op van bijvoorbeeld mannen die in town rondwandelen maar duidelijk geestelijk niet goed zijn, je kijkt niet meer op van misvormingen aan iemands lichaam, je kijkt niet meer op van de drukte of van de dingen die je hier ziet omdat je er zo aan gewend bent. Aan de ene kant is dat fijn, we voelen ons hier thuis. Aan de andere kant is dit ook confronterend, hoe snel je aan andermans ellende went en er niet meer van opkijkt. Natuurlijk blijven er altijd dingen die je aangrijpen en je na laten denken, zoals in het ziekenhuis, zoals de lijmsnuivende kinderen. Bij Stepping Stones was dat zo aangrijpend, kinderen van rond de 13 jaar, die zich, al lijmsnuivend, op de weg ernaartoe aan je vastklampen alsof het kleuters zijn. Ze hebben waarschijnlijk de affectie gemist en zijn onder invloed. Ook van Matheka hoorden we hoe het er soms op straat aan toegaat. Zo bizar, ze hebben op straat zoveel gezien en weten dingen die een kind van 18 ook weet. Dat greep ons aan en maakte ons weer dankbaar voor wat wij allemaal hebben gekregen in Nederland, hoe bevoorrecht we zijn!